(Persbericht) Amsterdam - Tot nu toe stond 1966 in de geschiedenis van Amsterdam te boek als een hoogst onrustig jaar. Dit werd veroorzaakt door de rellen bij het huwelijk van kroonprinses Beatrix, de ´happenings‘˜ van provocerende jongelui en een oproer van boze bouwvakkers.
Hierdoor bleef het relaas van een dubbele moord in de Rivierenbuurt onbekend. Het dode punt een ´whodunnit‘˜ - van Martin Koomen brengt daar verandering in.
Martin Koomen heeft kans gezien een deel van de genoemde dramatische ontwikkelingen ook echt onderdeel van zijn nieuwe moordverhaal te maken. ´Dat was niet zo moeilijk,‘˜ meldt hij bescheiden. ´Dat komt, ik was destijds overal bij. Ik kon voor dit werkje mijn eigen herinneringen een fusie laten aangaan met mijn verbeeldingskracht.‘˜
Het schrijven van zijn boek woelde bij Martin Koomen een vloed van jeugdherinneringen los, waaronder ook veel details die ongeschikt waren om in een moordmysterie te worden opgenomen. Iets van de ´overkill‘˜ aan materiaal belandde in een bijdrage aan het veelgelezen maandblad Ons Amsterdam, onder de titel ´Dick Bos en Glenn Miller in de Roerstraat‘˜ (nov.-dec. 2010).
´Tussen alle bedrijven door schreef ik ook een kleine verhandeling over plagiaat en soortgelijke verschijnselen‘˜, laat de schrijver opgewekt weten. Zijn artikel draagt de titel ´Goed gejat, of kwalijk beïnvloed?‘˜ en berust bij de redactie van het literaire tijdschrift De parelduiker.
Koomen: ´Dat blad heeft als motto een uitspraak van Multatuli, die schreef dat een parelduiker de modder niet vreest. Vandaar dat ik er vertrouwen in heb dat ze mijn stuk opnemen, ook al zit ik daarin te krabben aan enkele monumentale reputaties, zoals die van Simon Vestdijk en Karel van het Reve‘˜.
Bovenal echter investeerde de schrijver zoveel toewijding en gedrevenheid in zijn ´whodunnit‘˜ dat hij de publicatie van Het dode punt met enig ongeduld afwachtte. ´Ik heb voor dat boek alle registers opengetrokken. Het moest natuurlijk vooral spannend zijn, jazeker, maar daarnaast hecht ik altijd aan passages waarbij de lezer zich juist kan ontspannen. Snelle actie met een hoog voltage moet je afwisselen met humor en satire. En voor dat laatste bleek de aangesneden episode zich bijzonder goed te lenen.‘˜
Vergde het schrijven dan geen bloed, zweet en tranen bij wijze van spreken dan?
´Nou en of. Maar het punt is dat de lezer daarvan vooral niks mag merken. De bedoeling is dat die wordt geboeid als door, wat zal ik zeggenà¢â‚¬¦ ja, een speelse symfonie van Haydn. Geboeid, en meegesleept. Oudere lezers zullen heel wat herkennen, jongere zullen zich misschien bovenal verbazen, want zo lang is het allemaal niet geleden. Maar allemaal hoop ik ze te amuseren.‘˜
Martin Koomen heeft een veelzijdig oeuvre op zijn naam gebracht. Dit omvat veel misdaadboeken, waarvan vooral de serie over spion Robert Portland bekendheid heeft gekregen. Van Portlands veertien avonturen (het laatste verscheen in 2010 bij Ellessy als D-trein uit Warschau) werden er vier genomineerd voor de Gouden Strop. Koomen schreef naast zijn thrillers ook satirische andere romans, een drietal werken met autobiografische kronieken, alsook boeken over literatuur (in 2008: Dandy‘˜s en decadenten; Engelse schrijvers van Byron tot Amis), studies over heksen en demonen, over elfen en dwergen en wat al niet meer. Ditmaal heeft de auteur een stoutmoedige greep gedaan in de recente geschiedenis van Amsterdam.
Het dode punt, moordmysterie
Auteur: Martin Koomen
Uitgave: Uitgeverij Ellessy
ISBN: 978-90-8660-143-1
Omvang: 235 pag.
Prijs: € 17,95
Het boek is verkrijgbaar in elke reguliere boekhandel