Uit een onlangs gepubliceerde uitspraak
van het Hof Amsterdam blijkt dat een Arbo-dienst aansprakelijk kan
zijn voor de door een organisatie geleden schade wanneer de
Arbo-dienst geen adequate verzuimbegeleiding heeft geboden.
Langdurige ziekte van een werknemer is
voor werkgevers een kostbare aangelegenheid: naast de
loondoorbetalingsverplichting gedurende twee jaar, lijdt de
werkgever zogeheten pemba-schade in het kader van de
gedifferentieerde premie WAO (oude ziektegevallen) of WIA (nieuwe
ziektegevallen). Daarnaast dienen natuurlijk nog de loonkosten of
overwerkkosten betaald te worden voor werknemers of invalkrachten
die het werk van de zieke overnemen. Werkgever zien zieke
werknemers dan ook om méér dan een reden het liefst
snel weer op de been. De Arbo-dienst is de aangewezen instantie om
de reïntegratie van de werknemer naar de werkvloer te
begeleiden.
Op grond van het contract dat tussen deze
werkgever en haar Arbo-dienst was gesloten mocht de werkgever vrij
vergaande inspanningen van de Arbo-dienst verwachten, vergelijkbaar
met de inspanningen waartoe een werkgever inmiddels, sinds
invoering van de Wet Verbetering Poortwachter, wettelijk is
verplicht. Aangezien dit ziektegeval van 2001 dateert was die wet
daarop niet van toepassing.
De Arbo-dienst heeft geprobeerd zich te
verschuilen achter het feit dat de werkgever
“méér van haar vroeg dan de wet”. Dat dit
haar niet heeft mogen baten zal geen verbazing wekken; zij had
immers jegens deze werkgever een contractuele verplichting tot het
“vroegtijdig, actief aan de slag gaan”, waaronder
kennelijk expliciet het opstellen van probleemanalyse en
re-integratieplan, het begeleiden naar ander passend werk en
dergelijke werd verstaan.
Het Hof heeft in deze zaak vastgesteld dat
de Arbo-dienst niet aan haar contractuele verplichtingen had
voldaan nu er geen huisbezoek was afgelegd, er geen probleemanalyse
was opgesteld, er geen inhoudelijk reïntegratieplan was en
door de arbo-dienst ook geen andere adequate maatregelen waren
genomen om te voorkomen dat de werknemer langdurig zou uitvallen.
Op voortdurende verzoeken van de werkgever om tot actie over te
gaan was überhaupt niet gereageerd.
Toen vaststond dat de Arbo-dienst niet aan
haar verplichtingen had voldaan, kwam de vraag aan de orde of de
schade die de werkgever heeft geleden door de langdurige uitval van
de zieke werknemer, is toe te rekenen aan de arbo-dienst en zo ja
welke schade toewijsbaar is.Het Hof heeft overwogen dat de schade
toerekenbaar is, nu de Arbo-dienst zelfs niet stélde dat de
schade ook zou zijn ontstaan als zij wel vroegtijdig actief
maatregelen had genomen ter voorkoming van langdurige uitval. Het
verband tussen het wanpresteren en de schade is dus zonder meer
aangenomen.
Tot slot resteerde de vraag welke schade
toewijsbaar is. Het Hof heeft overwogen dat zowel loonschade, rente
over de loonschade en de gevorderde schadevergoeding voor de tijd
die de werkgever aan de kwestie heeft moeten besteden, toewijsbaar
zijn. Daarbij is vastgesteld dat de schade niet eerder is ontstaan
dan vanaf het moment dat de Arbo-dienst actief had moeten worden.
Dat is dus in de regel niet vanaf de eerste ziektedag. De zogeheten
Pemba-schade is niet toewijsbaar.
Deze uitspraak biedt voor werkgevers
perspectief: in het geval een Arbo-dienst wanprestatie pleegt
kunnen mogelijk de hoge kosten daarvan op deze dienst worden
verhaald.Wel past hier een belangrijke slag om de arm: uit de
uitspraak blijkt dat deze Arbodienst niet alleen slechte service
bood, maar ook slecht procedeerde: de ergernis bij het Hof over
slecht uitgewerkte en niet onderbouwde verweren en stellingen is
duidelijk waarneembaar. Ontevreden werkgevers dienen er dan ook
rekening mee te houden dat zij in een procedure tegen hun
Arbo-dienst het moeilijker zullen krijgen dan de onderhavige
werkgever; zij zouden wel eens meer moeten bewijzen. Het bewijs dat
een werknemer eerder had kunnen hervatten wanneer de Arbo-dienst
naar behoren had gefunctioneerd is naar alle waarschijnlijkheid
normaalgesproken niet eenvoudig te leveren.
Bron: Wieringa Advocaten